Bay-Car Blues Festival (dag 2) Black Cat Biscuit (B) - Legends Of Chicago Blues (US) - Nick Moss ft. Dennis Gruenling (US) Vanesa Harbek & Suwalki Band (Arg-Pol) Palais du Littoral Grande-Synthe (F) - 09-11-2024 reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisation: Bay-Car Blues © Rootsville 2024

Gisteren waren we al getuige geweest van een fantastische blues avond met een schare aan topmuzikanten. We waren dan ook tevreden in ons bed gekropen en na een goede nachtrust en een stevig ontbijt waren we volledig klaar om dag twee aan te vangen. Gezien de debatten maar ’s avonds zouden starten, hadden we dan ook tijd om lekker te gaan eten en toch even wat uit te rusten. Een mens blijft geen twintig nietwaar?

Tegen de aanvang van de avond waren we helemaal klaar voor een stevige tweede blues avond. Het is ook een traditie dat elk jaar ons land wordt vertegenwoordigd door een band. Genoeg talent in onze contreien natuurlijk en dit jaar mocht Black Cat Biscuit de eer van ons land hooghouden.

Geen gebaande paden of oude versleten covers bij de “Black Cat Biscuit”, maar een verrassende cocktail van verfrissende titels, gemarineerd in Louisiana (of Gumbo) stijl en geserveerd door vijf gepassioneerde muzikanten! De band houd je in spanning door een grote verscheidenheid aan verschillende blues stijlen, een reis naar een onvergetelijke ervaring, vol energie.

Een snufje City Blues, een portie slidegitaar, een vleugje Jazzy, Swamp Blues, Boogie, Texas Blues Shuffle, Funk... Black Cat Biscuit haalt zijn inspiratie uit het leven, verrassend herkenbaar, zonder af en toe een knipoog te vergeten. De band bestaat nog steeds uit Bart “Yasser” Arnauts (gitaar en zang), Mark “Mr Mark” Sepanski (harmonica), Raffe Claes (gitaar), Jeff “Junior” Gijbels (drums) en Patrick “P. Daddy” Indestege (Upright bass). Het was een, alweer, uitverkocht 'Palais Du Littoral' die onze boys, die naar goede gewoonte strak in het pak waren gestoken, mochten begroeten.

Yasser deed uitzonderlijk zijn best om de mensen in zijn beste Frans te begroeten, wat trouwens redelijk goed lukte en geapprecieerd werd, waarna ze meteen ‘In A Hurry’ en ‘I Don’t Know’ de zaal in slingerden. Het fijne aan deze band is dat alles van eigen hand is en dat is een serieus pluspunt. Het publiek was onmiddellijk gewonnen voor de fijne klanken van het vijftal en voor velen was het een aangename kennismaking. De mannen geven zich volledig en amuseren zich te pletter. Songs als ‘Let The Blues Heal You’, ‘Bad James’, ‘Two Seconds Man’ zetten de zaal in vuur en vlam. Toch werd het even tijd om de voet van het gaspedaal te halen en met ‘Parrot Woman’, werd dit trouwens het enige trage nummer van de set.

Raffe perst lekkere dingen uit zijn gitaar en de huilende harmonica van Mr Mark doet wonderen, terwijl de ritme sectie met een roffelende Jeff  en een als een waanzinnig aan zijn bassnaren plukkende P.Daddy pal staat. Een stevig geheel dus, strak en swingend. Het was voor de mannen even verschieten toen men kwam zeggen dat ze nog slechts 8 minuten over hadden. Time flies when you’re having fun, gelijk ze zeggen. Even het scenario aanpassen en de Yasser omgorde zijn “koekendoos”, haalde de slide boven en kregen we een stomende versie van ‘Train 66’ waarna ze in stijl hun set afsloten met een naar Bo Diddley neigende ‘Son Of A Vampire’.

Wat volgde was redelijk straf want een staande ovatie werd hun deel en de MC van dienst hoefde niet veel moeite te doen om een bisser te vragen en dat werd ‘The Way It Is’ om in schoonheid af te sluiten. Daverend applaus en doek over dit schitterend begin. “Les petits Belges” hadden het 'Palais Du Littoral' moeiteloos in hun binnenzak gestoken.

Zoals gisteren zou er ook een band de pauzes tussen de bandwissels invullen en vandaag was het de beurt aan Vanesa Harbeck & Suwalki Band. Dit is ontstaan door een samenwerking en uitwisselingprogramma tussen Bay-Car Blues Festival en het Suwalki Bluesfestival. Deze 43-jarige Argentijnse die sinds 2017 in Berlijn verblijft, was mij totaal onbekend tot ik haar bezig zag bij de vrienden in Stekene zo’n twee jaar geleden. Vanesa Harbek is een uit Argentinië afkomstige zangeres, gitarist en trompettist.

Ze brengt een unieke mix van Blues, soul, rhythm and blues, swing, tango, jazz, rock and roll en latin. Ze heeft een veelzijdige en krachtige stem en beweegt zich comfortabel in verschillende muziekstijlen. Ze is een natuurtalent op de gitaar. Haar voortreffelijke techniek en solide geluid vormen een perfecte combinatie voor haar virtuositeit en kwaliteit als performer. Vandaag wordt ze bijgestaan door Bogdan Topolski (gitaar), Lukasz Gorczyca (bas) en Tomek Dominik (drums). In tegenstelling tot het duo van gisteren mochten de tussenkomst van deze blonde Argentijnse wel genieten van een aandachtig publiek.

Haar twee sets waren goed uitgebalanceerd en in Polen weten ze ook wat blues spelen is. Bluessongs als ‘Hideaway’, ‘Rooster Blues’ of ‘Positive Days’, wisselden af met latijns getinte nummers zoals ‘Vuelvo Al Sur’, ‘Te Ectrano Buenos Aire’ of ‘Todo La Noche’. Met ‘Black Magic Woman’ en ‘Oye Como Va’, werd ook een ode gebracht aan Santana. Dit was goed werk en de dame speelt inderdaad een fijn stukje gitaar en dat wisten de aanwezigen zeker en vast te appreciëren.

Terug naar het hoofdpodium met de Legends Of Chicago Blues. En hier ook alweer 3 toppers in het genre met niemand minder dan Oscar Wilson, Jimi “Primetime” Smith en de geweldige Bob Corritore aan de harmonica. Nou laat ons zeggen dat dit wel kon tellen.

Dit trio bezit stevige achtergronden en zijn de real deal. Echte blues fans zullen de in Southside Chicago geboren Oscar Wilson, zanger van de geliefde Alligator Records, niet willen missen. Jimi "Primetime" Smith is de zoon van Jimmy Reed, de drummer, songwriter en manager van Johnnie Mae Dunston. Jimi's album “The World In A Jug” uit 2023 is een knaller en met ons legendarische, in Chicago geboren derde lid, Bob Corritore: deze blues harmonica-legende, producer en eigenaar van de legendarische 'The Phoenix Rhythm Room' zal dit trio knallen.

Oscar Wilson, 'Mister Cash Box Kings', is ondertussen niet meer van de jongsten en heeft ook wat gezondheidsproblemen gekend maar aan zijn stem zal het zeker niet hebben gelegen. Oscar start met ‘Happy Home’ en ‘Call Me Mister Love’ dit onder begeleiding van de fingerpickin’ Jimi Smith en de snerpende Mississippi saxofoon van Bob Corritore. In het begin nog zittend maar naarmate het optreden vordert, en ondersteund door zijn wandelstok staat hij toch recht en waant zich voor even nog een jong veulen. Ik denk dat de muziek een helende werking heeft bij deze. Hij sluit zijn eerste deelname af met ‘High And Lonesome’ en trekt zich even terug.

Ondertussen heeft Jimi “Primetime” Smith de zang overgenomen met ‘I Didn’t Know’. Wat hier wordt opgevoerd is echt mijn ding en van uitzonderlijke klasse. Jimi vervolgt, enkel begeleid door Bob op harmonica, met ‘Love Her With A Feeling’ en ‘Baby What’s Wrong With You’. Knap. De vraag stelt zich hoe dit zou klinken mocht men hierbij nog een bas en drum toevoegen. Waarschijnlijk een iets voller geluid, maar voor mij klonk dit zoals echte blues dient te klinken.  Oscar keert dan terug om met ‘Dreaming’, een song over zichzelf, zegt hij zelf. Hij vervolgt met de klassieker van Little Walter ‘My Babe’ met hier en daar een persoonlijke aanpassing in de lyrics. Met ‘Howlin’ Wolf’ brengt ons trio ons richting Mississippi.

De mannen moeten soms wat zoeken welke songs ze gaan spelen. Een echte lijn zit er niet altijd in, maar ze komen er wel uit zoals met ‘Let The Good Times Roll’ en een versie van ‘Smokestack Lightnin’ met een compleet andere tekst. Verrassend maar steeds zeer genietbaar. Met ‘I Should Have Quit You’ wordt de set afgesloten en volgde de zoveelste staande ovatie van het weekend. Oscar bleek zeer dankbaar te zijn en verliet ons met een stomende ‘Mojo Working’. Alweer een optreden waar ik zeer van genoten had.

Om het weekend af te sluiten kregen we geen klein bier voorgeschoteld, wel integendeel. Met Nick Moss Band Feat. Dennis Gruenling was er weer hoog bezoek in het Palais Du Littoral. De Nick Moss Band, met mondharmonicaspeler Dennis Gruenling, is ongetwijfeld een van de populairste bands in de Amerikaanse blues scene, en de nominaties voor de Blues Music Awards van dit jaar bewijzen het. Maar liefst 7 categorieën! Na jarenlang toeren over de hele wereld heeft de band veel volgers gekregen, waardoor het concert waarschijnlijk een van de hoogtepunten van het Bluesseizoen van dit jaar zal zijn.

Opgericht in 1998, met een muzikaal erfgoed van namen als Rod Piazza en William Clarke, en de komst in 2011 van zanger Michael Ledbetter (helaas overleden in 2019) en vervolgens Nick Moss, is de Nick Moss Band vandaag de dag de belangrijkste ambassadeur van deze swingende blues stijl, gedomineerd door mondharmonica en gitaar. Buiten de twee gekende virtuozen vinden we in de band nog Rodrigo Mantovani (bas) en Pierce Downer (drums).

Moss had blijkbaar problemen met het geluid op het podium en deed geregeld teken naar de soundman. Na een tijd waren de problemen opgelost maar toen waren al een aantal nummers de revue gepasseerd. De band vertrok als een sneltrein met hels harmonicawerk van Dennis Gruenling. Toch wel een speciaal, om niet te moeten zeggen excentriek figuur. Getuige zijn zijn kledij en de lange geverfde nagels, maar aan zijn muzikale kwaliteiten zal het alvast niet liggen, wat een uitzonderlijk talent. De boel wordt compleet als Moss’ gitaar begint te scheuren bij ‘Early In The Morning’.

We krijgen hier duidelijk zeer swingende blues voorgeschoteld dat neigt naar West Coast. Het tempo wordt hooggehouden maar de band haalt dan op een gegeven ogenblik toch de voet van het gaspedaal om ons toch even op adem te laten komen.

De band draait alles eigenlijk rond de harmonica van Gruenling, die bijna de band draagt. Gelukkig laat Moss zich niet onbetuigd en weten deze twee blues masters zich gesteund door twee heel sterke muzikanten met topwerk van Downer op drums en vooral het fantastische werk op de bas van Rodrigo Montovani. Wauw!

Dennis verdwijnt dan even van de bühne om plaats te maken voor Moss en zijn twee acolieten, waarbij ze een instrumentaal op speed uit hun mouw schudden. In elk nummer bewijzen deze vier hun muzikale kwaliteiten. Maar ondanks het hoog blues niveau begin het iets langdradig te worden en ik denk dat ze op het laatste wat volk kwijt waren gespeeld, door misschien die “overdosis” aan blues. Er volgde natuurlijk een bisser of wat dachten jullie maar het enthousiasme was toch al ietwat getemperd.

Met dit poweroptreden was ook het doek gevallen op deze editie van Bay-Car Blues. Deze was van uitzonderlijke kwaliteit met een hoog muzikaal niveau, prachtige organisatie, vriendelijke en behulpzame medewerkers en een zeer meegaand publiek.

Merci Bay Car Blues, vous avez été fantastique! A l'année prochaine!!!

Marcel